Książka kpt. Dąbrowskiego jest adresowana do żeglarzy, którzy już spróbowali żeglowania po Bałtyku i mają ochotę „na więcej”. Nową jakościowo barierą nawigacyjną są dla nich już wrota Bałtyku. Tuż za śluzami Kanału Kilońskiego zaczynają ich wozić prądy – bystre jak w górskim strumieniu, straszą szczątki wraków, poutykane w łachy osuchów.

Skrzyżowanie braku zrozumienia istoty pływów z mentalnością „mazurskiego żeglarza” mogło przyczynić się u niektórych żeglarzy do otoczenia pływów aurą „tajemnej wiedzy”, którą teraz próbuje „odtajemnić” swoją książką kpt. Dąbrowski.

Rozsądna porcja teorii w jej początkowych rozdziałach uświadamia czytelnikowi genezę ruchu wód morza poddanego pływom. Zamieszczone wyjaśnienia teoretyczne pozostają w zgodzie z profesjonalnym stanem wiedzy na temat pływów, przemawia z nich także duże doświadczenie żeglarskie Autora.

Podane przez Autora w dalszych rozdziałach przykłady obliczania skutków poziomego i pionowego ruchu powierzchni morza mogą spełnić rolę podręcznego poradnika na morzu dla żeglarza, który akurat znajdzie się „w potrzebie”.

Oczywiście lepszym pomysłem będzie przestudiowanie książki „przed” wyruszeniem na wody pływowe, a nie „w trakcie”.

Jeszcze lepszym rozwiązaniem byłoby przestudiowanie książki, a następnie przedyskutowanie własnych wątpliwości i przemyśleń na ten temat z zaprzyjaźnionymi żeglarzami, którzy „mają TO już za sobą”.

Powyższa rada wiąże się z dość specyficzną sytuacją szkoleniową, która się wytworzyła w ostatnich latach w polskim żeglarstwie. Wcześniejszy system szkolenia ustąpił magii powszechnej dostępności żeglarstwa i idei „morza bez barier”, w związku z czym ciężar wyszkolenia przesunął się bardziej na stronę samokształcenia. Oczywiście – samokształcenia się tych żeglarzy, którzy tego zechcą, którzy wiedzą, że nie wiedzą.

Niezapełnione dotąd skutecznie miejsce w krajowej literaturze nawigacyjnej „dla samouków” wypełnia książka kapitana Dąbrowskiego.